Uit eigen werk voorlezen voor zo'n 170 mensen is best spannend! Het zijn genodigden voor het jaarlijkse feest van Elikser, mijn uitgever. Links op de foto zie je Jitske Kingma die haar 10de jaar als uitgever viert, nog meer reden voor een feestje. Na Jitske's intro zijn er 3 boekpresentaties (ik mocht de spits afbijten). Het hoofdstuk 'Veertje bij de radio' leverde een daverend applaus op, de anekdote over de trillende melktank als mega vibrator uit het hoofdstuk 'Klit(s)øres' werd wat minder enthousiast ontvangen ;- )
Geïnspireerd door deze feestelijke dag kijk ik reikhalzend uit naar mijn vakantie eind oktober om weer fijn te kunnen werken aan het vervolg op 'Hønk & Poppie'.
Guernsey, bloemeneiland en in deze tijd van het jaar, eiland van de narcissen ... 1000den narcissen in tuinen, weides, op muurtjes en op de kliffen bij de zee. Een stalletje langs de weg met bosjes narcissen doet me denken aan het hoofdstuk: Neukertjes op het kerkhof. Hierin beschrijf ik mijn bijbaantje op een Noorse begraafplaats waar ik verantwoordelijk was voor het grasmaaien en het delven van de graven. Dit laatste hadden ze me niet verteld bij het kennismakingsgesprek en was zowel lichamelijk als emotioneel een hele ervaring. Hieronder het fragment uit mijn 2de boek 'Poemeltje' ...
Nu maai ik rond een graf met allemaal narcissen in bloei. Het is een mooi gezicht. Ik hoop maar dat Papa geen narcissen op jouw graf heeft gezet. Jij was niet echt een fan van die bloem. Je verwarde ze altijd met de hyacint. Een mooie herinnering aan jou is die over het ezelsbruggetje dat je zelf verzonnen had om beide bloemen uit elkaar te kunnen houden. Je kwam onder de middagboterham uit bed en slaperig en niet al te fit kwam je in je ochtendjas aan tafel. De stemming was een beetje bedrukt zoals zo vaak het geval was als jij laat uit bed kwam en op je gezicht te lezen was dat jij je niet goed voelde. Deze middag deed je een poging vrolijk te zijn.
‘Ik heb eindelijk iets bedacht om die twee bloemen uit elkaar te houden,’ zei je op een wat triomfantelijke toon.
‘Welke bloemen,’ vroeg ik.
‘Ja, die paarse, de hyacint en die gele, de na … narcis.’ Soms stotterde je een beetje. ‘Ik haal ze altijd door elkaar, maar nu weet ik eindelijk een ezelsbruggetje.’ Je begon al een beetje te lachen. Vragend keken wij je aan.
‘Het gaat om de beginletter. Die narcissen noem ik voortaan neu … neukertjes,’ zei je lachend. ‘Een bosje neukertjes.’ Je kwam zowat niet meer bij van het lachen. Ik kan me herinneren dat ik Papa even aankeek. In ons gezin was het niet gewoon om zulke woorden hardop te zeggen. Mochten wij ook lachen? Gelukkig, Papa schoot ook in de lach, dus lachte ik mee. In zijn ogen zag ik lachtranen verschijnen. Hij pakte een zakdoek, zette zijn bril af en poetste wat. Het is een ontzettend dierbare herinnering voor mij dat ik jullie samen zo heb zien lachen.
Overige foto's: wandeling over de klippen naar Le Gouffre, Guernsey
1,5 jaar geleden alweer schreef mijn lief een tekst over DES en prenataal misbruik. Een prachtige tekst die zo in 'Hønk & Poppie' had gekund, maar ik wist niet hoe en waar. Sloeg het hoofdstuk op onder de titel ' Prenataal misbruik' en heb lange tijd gedacht dat het in het archief zou blijven. Tot vannacht ... Ik lees en herlees de volgende alinea ...
'Voor mijn gevoel is dit wat jij hebt meegemaakt, deel van een groter plan ... Iets waarbij je het slachtoffer zijn, kan overstijgen en iets kan toevoegen aan de ontwikkeling van jouw eigen kracht. Met andere woorden, er zit in jouw ervaring ergens een cadeau verstopt om jou te helpen in jouw persoonlijke groei.'
En: 'Jouw boek kan een cadeau zijn voor al die andere vrouwen en mannen van de eerste en tweede generatie DES-kinderen om eens anders te kijken naar hun 'ongeluk' en hieruit kracht te kunnen putten.'
Cadeau, dat is het! De nieuwe titel is: Het cadeau in DES. Wel een hele stap om dit zo te schrijven en straks te publiceren, maar het voelt goed. Ik slaap als een roos.
En zie, ook de dag is weer een cadeau! Het leek minder te beginnen met het niet kunnen vinden van een koffieplek in het dorpje St. Martin en de ontdekking dat zowel het boekje met wandelroutes als de kaart van Guernsey thuis zijn gebleven, iets waar mijn lief een beetje grumpy van werd ;- )
We besloten een onopvallend bordje op een heel druk kruispunt te volgen ... Saints Bay Hotel, dat zowat een uur wandelen bleek te zijn. Ik had de cappuccino al bijna opgegeven. Uiteindelijk vonden we het hotel bovenop de klippen en de manager, met een eigen tv-programma in Dubai serveerde een fantastische cappuccino. De ontdekking van een smal paadje dat over de klippen naar beneden leidde, zorgde voor spectaculaire vergezichten en een picknick met het mooiste uitzicht ooit! Geen wonder dat Renoir hier in 1883 een maand verbleef en inspiratie vond voor 15 schilderijen.
Na een bewolkte ochtend zijn we vanmiddag op pad gegaan naar een fairy ring, aan de kust gelegen en niet zo ver van onze B&B. Lunchend met onze rug tegen de muur van Port Grey, een oorlogsmonument, brak het zonnetje door. Genieten!
De fairy ring doet me denken aan één van mijn favoriete hoofdstukken uit het vervolg op 'Hønk & Poppie' dat ik gisteren nog onder handen heb genomen: De zuigring en de cock ring. Het begint zo ...
'Sucky is een lieve koe, maar wel met een bijzonder vervelende eigenschap … Zij drinkt bij andere koeien uit de uier. Zo bietst zij heel wat litertjes melk. Op stal staan de koeien vast en is Sucky afhankelijk van de buurvrouw. Als deze maar schuin genoeg gaat staan kan Sucky er net bij. Tot grote frustratie van Fries ... Het lurken van Sucky gaat ten koste van onze boterham. Er stond een nogal onderdanige vaars naast Sucky die het gesabbel wel prima vond. Tot Fries erachter kwam, de vaars weghaalde en een dominante koe naast Sucky zette. Het was gelijk gedaan met de pret.'
Over de cock ring verklap ik niets ;- )
De blog ‘Rode oortjes tussen de koeien’ die afgelopen zaterdag geplaatst is op de site van ‘Boerderij’, is verdwenen. Maandagmorgen zag ik dat ie bijna 2.500 x gelezen is en een paar uur later: Foetsie. Iets in mij zegt dat het om het woord ‘pornoland’ gaat. En op ‘Boerderij.nl’ hebben we het niet over trillende melktanks die als vibrator gebruikt kunnen worden ;- ) De redacteur die de blog heeft geplaatst, verblijft in het buitenland en kan het pas volgende week uitzoeken, schreef hij me. Hieronder de blog …
Rode oortjes tussen de koeien
‘Hønk & Poppie’ is het verhaal van een Nederlandse boerin in Noorwegen over het DES-hormoon, de poesologen, seks en koeien.
8 jaar geleden werd ik bij aankomst in Noorwegen geconfronteerd met 2 doodgeboren koekalfjes op het erf. Ik had nog nooit een dood kalfje gezien en vond het erg aangrijpend. Helaas bleef het daar niet bij … In mijn eerste jaar als boerin kregen 2 koeien een dood kalfje, 4 koeien een dode tweeling, was er een vaars met een gedraaide baarmoeder dat eindigde in een dood kalf en een noodslacht op het erf, kregen 2 koeien op dezelfde dag een verwerper (spontane abortus) in de vijfde maand, en vonden we na verkeerde medicatie van de veearts een afgestoten embryo achter de koe. Het verhaal van de nymfomane koe hoort ook in dit rijtje thuis. Behalve de lagere landbouwschool had ik verder geen agrarische achtergrond en wist niet goed hoe al deze heftige ervaringen te plaatsen.
DES
Een uitlaatklep vond ik op het koeienforum waar ik Danish Farmer, een Deense melkveehouder in Nederland, heb ontmoet. Na een uitwisseling over het preventief behandelen van uierontsteking met muntcrème, mail ik hem over de dode kalfjes en het verdriet dat ik erbij voel. Dat ik me afvraag of de tranen die ik niet wil huilen (ik wil geen softe boerin zijn), de tranen zijn die ik als DES-dochter ook nooit gehuild heb. Danish Farmer vraagt of DES net zoiets is als Softenon, waarop ik vertel over het kunstmatige hormoon DES dat tot ver in de jaren ’70 wereldwijd aan miljoenen zwangere vrouwen waaronder mijn moeder, is voorgeschreven. DES kan afwijkingen aan de voortplantingsorganen veroorzaken bij zowel mannen en vrouwen in de 2de en 3de generatie (DES-gebruikster is eerste generatie).
Op reis door Pornoland
Het klinkt misschien als een triest boek, maar dat is juist niet zo … Na verloop van tijd als ik Danish Farmer ‘Hønk’ ben gaan noemen (veramerikaanst Noors voor ‘kanjer’) en hij mij ‘Poppie’, krijgen de mails over koetjes en kalfjes een andere toon … Hønk bezoekt ’s avonds pornosites en stuurt Poppie haar eerste p-filmpje, het begin van de reis door Pornoland. Het duurde weken voordat ik het filmpje durfde te kijken. Na 5 operaties aan mijn vagina (gevolg van DES) zat ik al jaren in een seksloos dal. Echter, vóór alle operaties heb ik mijn wilde jaren beleefd en die herinneringen schrijf ik allemaal aan Hønk. Uiteindelijk, als Hønk en Poppie een spannende ontmoeting hebben gepland en Poppie erachter komt dat een zelfreinigende melktank een prima mega vibrator is, kun je wel stellen dat ‘het schrijven’ helend heeft gewerkt.
‘Hønk & Poppie’ is het eerste deel. De voorbereidingen voor het vervolg zijn in volle gang.
Heel erg blij ben ik met het interview dat ik onlangs heb gehad met Greet Pluymers, die in 2015 een reportage over DES maakte voor de Vlaamse televisie. Het interview verschijnt binnenkort op de site van de vzw ‘DES in Belgium’ en is ook geplaatst op de site van het DES Centrum Nederland …
Uiterst openhartig over DES, seks, gynaecologen en koeien. Vera Wijnveen (46) is Nederlandse, maar woont en werkt nu in het Waalse Blegny, vlakbij de Voerstreek. Ze gaat haar gevoel achterna. En dat doet ze al sinds de dood van haar moeder. Haar moeder had DES genomen, kreeg later borstkanker en stierf toen Vera 21 was. Aan haar heeft Vera het boek opgedragen: “Jouw leven was zo kort. Zo weinig samen gelachen. Zo weinig samen gehuild. Ik mis je!”
We praten met Vera die als DES-dochter haar ervaringen neerschreef in een boek dat leest als een roman. Maar het is geen fictie. Je hebt niets verzonnen. Al wat in je boek staat, is echt gebeurd. Waarom wou je dit neerschrijven en publiceren?
VERA: Alles van me af schrijven was in de eerste plaats een helend proces voor mezelf. Maar ik wilde het ook afwerken als een echt boek om de mensen te vertellen: kijk uit wat je doet met je lichaam en volg vooral je gevoel. Dit is ook een positief boek, over het omgooien van mijn leven.
Je boek start bij je nieuwe leven als koeienboerin in Noorwegen. Je mailt met de Deense boer Hønk, eerst letterlijk over koetjes en kalfjes, maar geleidelijk aan vertel je hem je leven. Het gaat over DES, over je relaties en seks.
VERA: DES treft al je naasten: je beide ouders, broers en zussen, en later je partners en geliefden. DES en seks zijn niet los te koppelen.
“DES heeft alles kapotgemaakt”, schrijf je…
VERA: Ja, dan gaat het vooral over de seksualiteit. Als je in jaren geen seks meer hebt gehad, dan gooi je dat op je operaties. Kijk, pas toen ik 30 was, wist ik met zekerheid dat ik een DES-dochter ben. Ik had voordien nooit klachten gehad. Wel een miskraam, maar dat hebben wel veel vrouwen. Ik wist dat mijn moeder DES had ingenomen toen ze zwanger was van mij. Ik las de DES-geschiedenis en vond mezelf toen een geluksvogel want bij mij was het niet ernstig. Tot de gynaecoloog me zei dat mijn vagina verwijderd moest worden . Ik had een voorstadium van baarmoederhalskanker. Bij DES-dochters zit dat in de vagina. Door mijn vernauwde vagina – het gevolg van DES – was er nooit zekerheid dat de uitstrijkjes een juist beeld gaven. Ik had al vier operaties achter de rug en de gynaecoloog zag geen andere oplossing meer.
Toen heb je een bucket list opgesteld?
VERA: Ik had geen hele bucket list, maar ja: een onenightstand wou ik nog hebben vooraleer het zover was dat mijn vagina eruit moest. Uiteindelijk bleek er wel een vijfde operatie nodig, maar zonder vaginaverwijdering.
Vorig jaar kreeg ik dan een nieuwe wake-up call toen de oncoloog me zei dat ik eierstokkanker had. Toen heb ik wel een bucket list opgesteld. Mijn boek afwerken en een uitgever vinden, stond op één. En ik wil terug naar Noorwegen, een tocht doen tot aan de Noordkaap. Ik wil vooral niet aan de chemo. Intussen is trouwens gebleken dat ik endometriose heb en geen eierstokkanker. Ze blijven me aanraden om mijn baarmoeder en 1 eierstok weg te laten halen. Dat ga ik niet doen. Ik wil nu mijn lichaam de kans geven zichzelf te genezen. En de bucket list blijft bestaan.
Over DES heb je niet alleen je eigen ervaringen neergeschreven. Je hebt met de hulp van het DES Centrum van Nederland ook neergeschreven wat de gevolgen van DES kunnen zijn – zowel voor vrouwen als voor mannen. Ook de DES-geschiedenis staat in je boek. Waarom vond je dit nodig? (*)
VERA: Omdat er bij mijn weten nog niet over geschreven werd, toch niet in een gewoon boek. In Nederland bestaat er geen taboe rond DES, maar wel veel onwetendheid. En in België is het dus nog veel erger. Hier lijkt er ook een taboe rond te bestaan.
Wie is in jouw ogen verantwoordelijk voor wat er met jou gebeurd is?
VERA: Je bent zelf verantwoordelijk voor alles wat je in je leven tegenkomt en vooral hoe je daarmee omgaat. Dat is de spirituele tocht die ik nu aan het maken ben. Ik heb drie ziektes in de voortplantingsorganen: een vergevorderd voorstadium van baarmoederhalskanker (tot nu toe genezen), VVS (vulvair vestibulitis syndroom of ontsteking in de voorhof van de vagina) en endometriose. Dat is geen toeval. In mijn hoofd blijft er een boosdoener opduiken, de DES-fabrikant. Ik slaag er nog niet in die te vergeven. Misschien is er toch een stukje woede naar de farmaceutische industrie. Ze kenden de gevolgen. Ze hebben ze lange tijd niét op de bijsluiters gezet. Maar ze hebben er wel jàren miljoenen aan verdiend.
In Nederland krijgen mannen en vrouwen een schadevergoeding wanneer ze kunnen aantonen dat DES bij hen fysieke schade aangericht heeft. Jij hebt ook een uitkering gekregen. Heeft dat geholpen bij het aanvaardingsproces?
VERA: Het is belangrijk dat je door de buitenwereld wordt erkend. Eerst kreeg ik een lage uitkering en dat voelde wel als afgescheept worden, na jaren van pijn. Nadat ik kon aantonen wat bij mij de gevolgen waren, werd de uitkering hoger en dat is goed. Maar geld kan het natuurlijk niet goedmaken…
België heeft altijd ontkend dat DES hier problemen veroorzaakte. Hier zijn nog nooit schadevergoedingen gegeven.
VERA: Ik wist dit tot voor kort niet. Ik kan niet geloven dat een uitkering van schadevergoeding hier niet haalbaar zou zijn.
Toen je ontdekte dat er ook in België een organisatie is die DES lotgenoten samenbrengt, heb je enthousiast gereageerd. Waarom vind je “DES in Belgium” belangrijk? *
VERA: Omdat ik hoop dat er zo voor de Belgische DES-betrokkenen eindelijk erkenning komt. Met het schrijven van het boek heb ik gevoeld hoe belangrijk het is je verhaal te kunnen vertellen en delen met lotgenoten. Er is zoveel verdriet. Ik wil dat we daar in België net zo over kunnen praten als in Nederland.
Zowel DES als de dood van je moeder ervaar je nu als iets positiefs. Dat verrast.
VERA: Er is of was verdriet en angst, ja. Maar wat ik voelde, daar wil ik iets mee doen. Je kan niet blijven vluchten. Soms heb je de tijd niet meer. Daarom heb ik gekozen voor het leven in het nu.
* De Belgische vzw DES in Belgium en deze site zijn opgericht om al deze informatie, samen met de geschiedenis van DES in België kenbaar te maken.
“Hønk & Poppie” van Vera Wijnveen is uitgegeven door uitg. Elikser in mei 2016, telt 391 blz. en is online te bestellen. (ISBN: 978-90-8954-869-6)
Dit interview is overgenomen met toestemming van de auteur.
De eerste recensie is binnen en wel van het DES Centrum. De eerste alinea’s komen uit mijn boek, dan een alinea van uitgever Elikser en de laatste alinea is van Hanneke Nusselder, medewerker bij het DES Centrum. Bedankt, Hanneke! Ik ben er heel erg blij mee!
“Een baarmoeder zou toch de veiligste plaats op aarde moeten zijn. En de eerste weken verliepen voor mij ook probleemloos. Ik ontwikkelde geen syndroom van Down of een open ruggetje. Als Mama niet naar de gynaecoloog was gegaan, zou ik geboren zijn zonder ook maar één enkele afwijking. Maar helaas deed zij dat wel. Ze had al meerdere miskramen achter de rug en wilde er alles aan doen deze baby te behouden. Op dat moment was ik nog maar een klein speldenknopje.
Mama slikte de tabletjes met de onuitspreekbare naam di-ethylstilbestrol, door de arts kortweg DES genoemd. Twijfelen deed ze niet. Waarom zou ze? De arts had toch gezegd dat ze het bed niet hoefde te houden, zolang ze de tabletjes maar nam.”
Vera Wijnveen vertelt in haar boek “Hønk & Poppie” wat de gevolgen zijn van het slikken van dit medicijn. Voor haar moeder, maar zeker ook voor haarzelf. Het bijzondere is dat ze dat verbindt aan haar leven op een boerderij in Noorwegen. Daar komt ze voortdurend in aanraking met zwangerschappen en geboortes. Van koeien en kalfjes weliswaar, maar het raakt haar tot in de bodem van haar vrouw-zijn.
Het DES Centrum mocht het manuscript al lezen. “Het is een openhartig boek. Vera vertelt over de ziekte van haar moeder, over pijnlijke uitstrijkjes bij de gynaecoloog, over seks en over onrustige cellen. De artsen die haar behandelen kennen wij niet persoonlijk, maar de types die Vera neerzet in haar boek, zoals de dokters Poessimist, Do Dil en B.A. Gatel, zullen veel van ons herkennen. De schrijfster neemt ons mee in haar leven en vertelt hoe haar kijk op seksualiteit na diverse operaties verandert. Het verhaal is afwisselend emotioneel, grappig, pijnlijk, ontroerend en heftig.”
Omdat er nog geen boek is – de Belgische post staakt dus wie weet, is het onderweg – een aller aller allerlaatste citaat uit het hoofdstuk: De omgekeerde kerstboom. Hønk mailt Poppie en nu, 7 jaar later word ik nog steeds vrolijk bij het lezen van zijn mail …
‘Ik moest vandaag nog weer terugdenken aan mijn date met die vrouw en haar twee poezen. Je weet wel, één poes op bed en de andere tussen haar benen. Ik voel nog steeds een rilling langs mijn ruggengraat kruipen. Maar ik kan er weinig aan doen. Mijn vader heeft ons (mijn broer en twee zussen) grootgebracht met het idee dat katten vies zijn. Bij ons thuis liepen meerdere katten op de boerderij rond. Allemaal van die magere scharminkels met van die vieze etterende oogjes. Katten die (gelukkig) niet in huis mochten komen. Alleen in de stal en op het erf te vinden waren. En dan vind je zo’n beest in bed terwijl je net op het punt staat een vrouw te gaan neuken. Enfin, ik ben toch zo benieuwd hoe jouw landingsbaan eruit ziet? Ik kan me heel goed voorstellen dat wanneer je druk bent met de boerderij, het ontharen er weleens bij inschiet. Dat het eruit ziet als een kerstboom of een omgekeerde kerstboom (een smal streepje;-) Haha, we hebben de kerst al achter de rug, maar een mens zou er mooi van in de stemming komen. Hug van jouw FILF;-) PS Staat de F voor Friend of Father? Hønk is benieuwd!’
Op deze blije foto staat Ukkie het schaap, zij heeft iets te diep in de bloemetjes gekeken
Gistermorgen arriveerde dan eindelijk per post het eerste exemplaar (de proefdruk) van ‘Hønk & Poppie’. Ik was een uur eerder van de Franse les weggegaan, omdat ik de drang om in de brievenbus te kijken, niet langer kon uitstellen. In de bus zat inderdaad een dik pakketje … Opgewonden scheurden mijn handen de enveloppe met luchtkussentjesfolie aan flarden. Voila, daar ie ie dan … Wat geweldig om je eerste boek in de handen te houden! Jitske Kingma (de uitgever) schreef op een begeleidend kaartje: ‘Lees je het nog eens door?’ Dus zat ik onder de lunch heerlijk in de tuin te lezen. Stond een half uur later met tegenzin op – er moet ook nog gewerkt worden – om tegen 3en weer naar huis te lopen om een cappuccino te maken voor Virginie, mijn collega en mezelf. Zag tot mijn grote schrik Hønk & Poppie in de regen liggen. Oelewapper! Wat dom dat ik het boek buiten heb laten liggen en dat er door het knetterende onweer geen lampje is gaan branden. Zal je net zien … Jarenlang wel 1000 boeken van de bieb in handen gehad en nog nooit wat gebeurd … Heb je je eigen boek net een paar uur thuis en het was bijna verzopen. Ontdaan liep ik met de koffie naar kantoor. ‘Ach,’ zei Virginie opgewekt, ‘is het boek meteen gedoopt:-)’
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Strictly Necessary Cookie should be enabled at all times so that we can save your preferences for cookie settings.
If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.
